’seni İstanbul gibi seviyorum.‘, yazmış, adamın biri.
Kız kıpır kıpır. İstanbul gibi seviyor beni, diye. Okadar.
Ama ben. Beni sakın İstanbul gibi sevme. İstanbul kadarda sevme.
Beni, ben gibi sev. Beni Benim kadar sev.
Öyle sev ki, sevginin altında ne ezilmiş kalayım, nede sevgin bana yetersiz olsun.
Beni benim kadar sev ki, beni sevdiğinden emin olayım.
(Çünkü ben, seni sen kadar seviyorum. Seni ‚O’nun için seviyorum.)
Beni İstanbul gibi sevme, İstanbul kadar da sevme.
İstanbulun sesini belki bende bulamazsın, ama istanbul da bulamadığın sessizliği, bende bulursun.
Beni, ben kadar sev.